Polskie jabłonie

   Nie oszukałabym , stwierdzając,że nie znudziły by mi się jabłka. Nawet gdybym miała je jeść co dzień.
Potrafię zjeść ich ogromną ilość na raz. Najbardziej lubię, pierwsze letnie odmiany. A miłością bezwzględną kocham mekintosze,które już tak trudno znaleźć na targach. Stare cudowne odmiany zastępowane są nowymi ,które co prawda rosną większe i czerwieńsze ale smakiem nie dorastają im do pięt. Najwspanialsze jabłka zbieramy pożną jesienią. Mąż przywozi je, ze starych zdziczałych drzewek, które sadził kilkanaście lat temu w zagajniku dla pszczół. Pokrzywy rosną tam po brodę,ale mój m.dzielnie tam brnie i przywozi największy skarb. Jabłka wielkie,czerwone,zdrowe i twarde, w piwnicy leżeć mogły by bardzo długo, gdyby ich ktoś nie zjadł... I kolejne, które czerwieni nabierają dopiero po przymrozkach. To właśnie te jabłonie które widzicie bez liści. Zjawiskowe wrażenie dla mnie każdego roku. Można by było stać w nieskończoność i podziwiać tą bordo czerwień. Jabłonie kocham za kwiaty. A naszą prywatą jabłoń,choć owoce ma paskudne, ratowaliśmy 2 lata. Drzewko jest wiekowe,ma kruche zmurszałe gałęzie. W zeszłe lato powycinałam jej wszystkie suche konary i okazało się ,że pod koronę można wstawić duży stół,przykryć ceratą w czerwoną krateczkę. Ona odwdzięczyła się  pięknym odbiciem i pościła szpaler nowych gałązek, które zwisały jak parasol do samej trawy. A my całe lato mieliśmy wspaniałe miejsce na obiady domowe, oczywiście z kompotem z jabłek i miętą, która rośnie wszędzie wokół jak szalona.

Brelok i naszyjnik z chrupiącymi jabłkami z laską cynamonu.