Pracownia w której się zyje

                                           Pracownia , w której się żyje.


       Z piórem w ręku,w koszuli w kratę ( obojętnie jakiej- kiedyś flanelowe:) dziś już ograniczona tylko swoją wyobraźnia,przy herbacie, koniecznie z cytryna, bo kawy nie piję, myślę o sobie, a w zasadzie o tym co napisać powiedzieć o sobie. Autoprezentacja nigdy nie była moją mocną stroną.
   Bo jak wyrazić, jakim jestem człowiekiem, co mnie określa? Zlepek,ludzi , których nie chciałabym już więcej spotkać na swojej drodze? Wytarta ławka moim sercem, na której ktoś ci mówi,że nie jesteś wiele wart? I tak jeszcze i jeszcze raz, kilka razy, przestajesz je liczyć..... obrastasz skorupką.

    I pojawia się ktoś  taki jak ty, tylko bez skorupki. Jak już go dostrzeżesz, bo w skorupce nie wszystko się widzi od razu, ale jak już to dostrzeżesz, to robisz wszystko,żeby to popsuć. I tylko pamiętam oszołomienie, jakie wzbudzało we mnie słowo Jezus wypowiadane z ust mężczyzny. I niewiarygodną siłę z niego płynącą.
Siłę za nas dwoje. A skorupka okazuje się cienka i krucha, jeśli zbijają je dwie osoby. To co jednego przygniata, dwojgu wodą na młyn.
    Wiec gdzie indziej poczytacie o mojej pracy, o tym niebawem. Teraz o mnie jako kobiecie. Mnie określiła
wiara i praca,dwa fundamenty, które definiują moje jestestwo. To także dwie cechy, które najwyraźniej  już na pierwszy rzut oka wyłaniają wartość z człowieka.
          Tak więc zapraszam Was w nasze starte progi. Moja pracownia.

 tu, przy tym biurku, lepię, spędzam czas, bawię się z dziećmi.

 serce mojej pracowni- piec

 W pracowni zawsze można znaleźć coś co w danej chwili odnawiam, powołuję ponownie do życia.
Ostatnio są to obrazki maryjne, którymi chcę ozdobić nasz pokój dzienny i ściany schodowe.
Wiec przy okazji ogromna prośba jeśli macie takie niepotrzebne obrazki, po babciach,dziadkach, których nie chcecie wyrzucić ,a nie macie gdzie trzymać, u nas znajdą na pewno dobry dom.
Na zdjęciach Matka Boska zakupiona w tym roku na targach. Już po renowacji, jeszcze tylko ramka będzie raz malowana turkusem, czeka ją przecierka i gotowa.

I oczywiście, główne miejsce dowodzące, w zasadzie wszystko co mi potrzeba, bez wstawania od biurka.

Pokazując biurko, nie mogłabym zapomnieć o lewku, to już taka pracowniana maskotka, bez której nie


wyobrażam sobie tego miejsca. Na szpileczki oczywiście.

Moja pracownia, to oczywiście modelina i miniaturki, wiecznie gdzieś tam pozaczynane rozgrzebane.

 Miejsce za drzwiami wykorzystałam na zawieszenie farb, kordonków,nici. wszystko pod ręką. To dal mnie duża wygoda, dzieciaki malują kiedy chcą, wystarczy przynieść sobie stołeczek, kartka ,woda. Malują prawie nieustannie,maluchy też.

Ściana kominowa posłużyła do zawieszenia ramy na wszystkie pamiątki, także te od Was, które umilają mi pobyt w pracy. Na wieszaku,przybiłam gwoździe i zawieszam tam łańcuszki, których nie używam na co dzień.

Tak, no tasiemki. taki mój bzik, mam ich cały ogrom. Syndrom dziecka PRL-u gdzie nie było nic ładnego.
A to co się nie zmieściło powędrowało do plastikowych pojemników pod biurko.

Więc już poznaliście mojego bzika. tak, tak wszystkie te pojemniki to tasiemki, na 20 lat by mi starczyło :)
Ale na usprawiedliwienie powiem tylko tyle,że wszystkie są ładne i we wzorki i mam zamiar szyć poduszki do pokoików dzieci i saloniku. więc cześć zużyję:).

A tu już lampy, które rozkładam do zdjęć ( bardzo tego nie lubię- tych przygotowań oczywiści, samo pstrykanie tak).

Mam trzy stoły, ustawione w literkę U, więc mieścimy się wszystkie, choć maluchy i tak zazwyczaj wybierają podłogę.

 wszystkie najpotrzebniejsze drobiazgi mam w słoiczkach- szklanych dla wygody, żeby nie szukać niczego.
większe przedmioty, trzymam w wiklinowych i metalowych koszach- oznakowanych etykietkami, co tez ułatwia poszukiwania.

Punkt dowodzenia.

No i największy skarb w mojej pracowni, pojemniki z samymi koralikami ,porcelaną i  metalowymi zawieszkami.

 Za oknem ma balkon, brzózki ( kocham te drzewa za ich urodę, delikatność, korę). Na parapecie, wiele różności  także od Was.( serwetki -dostałam całe mnóstwo, ale to kiedyś się pochwalę- te są cudne, bo pistacjowo-turkusowe).

I to chyba najbardziej ukochane miejsce przez moje koty, nie ma nic zabawniejszego jak cała teraz 6 gramolących się na to siedzonko. Oczywiście myślałam,że nie ma szans by się zmieścili, a jednak ;o)

To jeszcze tylko te dwa zdjęcia, tak dla przypomnienia,że ja tu pracuje:)

Bo się rozpisałam,że niektórzy mogli już zapomnieć o czym jest ten post.

Mam nadzieję,ze was nie zanudziłam, a zainteresowanych zaspokoiłam informacjami.

Powiem wam tylko,że niestety nie wszystko tu zmieściłam, na suszarni zamontowaliśmy regał, na koperty, kartony , trociny( bo wszystkie moje przesyłki pakowane są w kartoniki i trociny-ekologiczne opakowania z przerobionych surowców ) jak i materiały kupowane w hurtowych ilościach.

Buziaki,żegnam was i miłego wieczoru . Spędźcie go z ukochanymi osobami.

Pozdrawiam cieplutko Piecyk

I jak tu pracować?